Het hoogste bergsysteem in Rusland is de Grote Kaukasus, die zich uitstrekt tussen de Zwarte en de Kaspische Zee. Als ze het over het Kaukasusgebergte hebben, zijn ze meestal verenigd met de Kleine Kaukasus. De hoogste berg van Rusland - Elbrus - bevindt zich ook in de Grote Kaukasus.
Grotere Kaukasus
De majestueuze bergen van de Grote Kaukasus strekken zich uit over meer dan 1150 km. Ze beginnen in de Anapa-regio en eindigen bij de Kaspische kust. De breedte van de bergketen op verschillende plaatsen varieert van 32 km tot 180 km. Omdat deze keten erg lang is, is deze bovendien verdeeld in de westelijke, centrale en oostelijke Kaukasus.
Zeer hoog, deze bergen schitteren het hele jaar door met hun besneeuwde toppen. Gletsjers in het systeem van de Grotere Kaukasus smelten niet, zelfs niet in de heetste zomertijd. In totaal zijn er meer dan tweeduizend gletsjers, waarvan de meeste in de centrale Kaukasus, waar de hoogste toppen, waaronder Elbrus, zijn geconcentreerd.
De flora en fauna in de bergen van de Grote Kaukasus is zeer divers. Door aanzienlijke en soms nogal scherpe hoogteverschillen kunnen flora en fauna uit totaal verschillende klimaatzones in een relatief klein gebied naast elkaar bestaan.
Helaas is wandelen in de bergen van de Kaukasus soms moeilijk vanwege het feit dat de grenzen van Rusland met Georgië en Azerbeidzjan langs de Grote Kaukasus lopen.
Elbrus is de hoogste berg van Rusland
De hoogte van Elbrus is 5642m. Dit is het hoogste punt, niet alleen in Rusland, maar ook in Europa. De lokale bevolking noemt deze berg 'De eindeloze berg van wijsheid en bewustzijn'. Volgens onderzoek van wetenschappers was Elbrus ooit een vulkaan, maar deze is al lang uitgestorven en is nu volledig bedekt met een indrukwekkende laag ijs. De aanwezigheid van minerale bronnen bij Elbrus getuigt echter ondubbelzinnig van het verleden.
Elbrus wordt ook wel de Tweekoppige Berg genoemd, omdat het twee toppen heeft, en beide zijn uitgedoofde vulkanen. De oostelijke top, met een hoogte van 5621 m, is jonger en de vulkaankom is nog steeds heel duidelijk zichtbaar. Het westelijke deel is ouder. De afstand tussen de twee toppen is ongeveer anderhalve kilometer.
De berg werd voor het eerst veroverd in 1829, toen een team onder leiding van generaal Emanuel naar Elbrus ging. Tegenwoordig is de Elbrus-regio een van de centra van het skitoerisme; er zijn veel skipistes omheen.
Een aanzienlijk deel van de hellingen van Elbrus is vlak, maar hoe dichter bij de top, hoe steiler de berg wordt. Na het overwinnen van een hoogte van 4.000 meter is de steilheid van de berg gemiddeld 35 graden! Er zijn steile hellingen vanuit het noorden en westen.
Degenen die besluiten de Elbrus te beklimmen, moeten voorbereid zijn op constante belastingen die gepaard gaan met een nogal scherpe klim. Dit alles leidt niet alleen tot hypoxie, maar ook tot de zogenaamde "mijnwerker" - hoogteziekte. Om hiermee om te gaan, besteden expedities meer tijd aan de beklimming dan nodig is voor de beklimming zelf, rusten en acclimatiseren aan de omstandigheden op grote hoogte.
